"Ze komen tussen 9 en 12": had de plannings mevrouw gezegd.
Nou, om kwart over 12 waren er nog geen mannetjes te zien die mijn thermostaat kraan uit zijn lijden kon verlossen. Het ding had bijna 10 jaar dienst gedaan en ontplofte zowat van de opgehoopte kalk (althans, zo zag ik het voor me...).
Uit verveling bleef ik maar, met de armen over elkaar, mijn straat in turen, wachtend op de komst van een busje met een fout mijn-neefje-kan-ook-leuk-uit-de-voeten-op-een-computer logo.
Na 3 kwartier dwong mijn blaas toch om vanachter het raam te verdwijnen en ja hoor...wat een timing, de telefoon. Met de broek nog halverwege nam ik op: "Met uw loodgieter... (dat klonk al zo heerlijk huiselijk en dorps...direct zag ik het tuinpad van mijn vader voor me met een schillenboer en wellicht ook wat flessen melk voor de deur), woont u op nummer 5?" Prompt begon ik te twijfelen, terwijl ik toch al een redelijke tijd een paar huizen verderop woon.
10 Minuten later stonden 2 hummende en nogal naar oud zweet riekende mannen, knus in mijn inieminie badkamer. Na een half uur was het gepiept: "Zo mevrouw, u kunt weer douchen".
Even schoot het door m'n hoofd om de 2 zelf een fijne douchebeurt aan te bieden. Maar een huiselijke sfeer kent ook zijn grenzen.
Vroeger was alleen mijn moeder mevrouw...
Ik sta op van een stoeltje in de metro en bots tegen 2 kauwgom kauwende puberende rotterdams-ordinair-kijkt-mij-ik-hebt-best-flair meisjes op:
-"Kijk daaro...we kenne lope zittuh!"
"Oja"
-"Ga dr dan heen"
"Dah ken toch niet Samantha...die mevrouw staat er nog voor"
-"Kijk daaro...we kenne lope zittuh!"
"Oja"
-"Ga dr dan heen"
"Dah ken toch niet Samantha...die mevrouw staat er nog voor"
Lijkschouwing
Gister naar "Body Worlds" in Las Palmas geweest.
Erg interessant, maar door de drukte was ik steeds als de dood dat ik een lijk zou omzwaaien met m'n rugzak.
Erg interessant, maar door de drukte was ik steeds als de dood dat ik een lijk zou omzwaaien met m'n rugzak.
"Joh"
Het valt me op dat het haast onmogelijk lijkt om na een soort gelijke zin als deze:
"Weet je wat je anders zou moeten doen...hem opbellen en dan vragen van..."
het woordje "joh" niet te gebruiken.
"Weet je wat je anders zou moeten doen...hem opbellen en dan vragen van..."
het woordje "joh" niet te gebruiken.
Liefde gaat door de maag...
Ach, wat schattig...een hartje vermomd als een chipje...lief hoor...
*KRAK* omnomnomnom...
*KRAK* omnomnomnom...
Nederlands?
"Was je nederlands?"; vroeg de cassiere nadat ik had afgerekend. Op een manier zoals kleuters hun spel beginnen; "Dan was ik een ridder en jij een draak en dan ging jij dood".
Snap niet zo goed hoe ze er overigens op het idee kwam. Ik overhandigde toch gewoon keurig mijn bonuskaart toen ze er om vroeg. Ze leek ook een beetje teleurgesteld toen ik ja knikte. Dus toen zei ik bij het weggaan nog maar even 'bye' en toen leek ze weer een beetje op te bloeien.
Snap niet zo goed hoe ze er overigens op het idee kwam. Ik overhandigde toch gewoon keurig mijn bonuskaart toen ze er om vroeg. Ze leek ook een beetje teleurgesteld toen ik ja knikte. Dus toen zei ik bij het weggaan nog maar even 'bye' en toen leek ze weer een beetje op te bloeien.
Dat snapt een kind
Gister zag ik een herhaling van Knevel & van den Brink. Nou niet een programma waar ik voor ga zitten maar een keurige dame aan de tafel trok mijn aandacht. Haar titel werd onderin de balk aangeduid als 'hoogleraar Forensische Psychologie' (zozo) en ze besprak een uiterst treurig onderwerp. Ondanks haar titel sprak ze alsof ze geïnterviewd werd door het jeugdjournaal waardoor het makkelijk te volgen was. Maar het gaf ook een vreemd gevoel. Ze sprak op een manier zoals dokters bij programma's als 'Ingang Oost/West' (of hoe die programma's ook moge heten) een ernstige aandoening aan kinderen uitleggen aan de hand van een beer met een pleister op zijn oor.
Als hoogtepunt duidde de mevrouw het feit dat de ouders niet door zouden hebben gehad dat hun dochter 4 baby lijkjes had weggemoffeld met de woorden;'Ze hadden toch echt een niet-pluis gevoel moeten hebben'.
Dapper knikte ik met haar mee; Ja, ik was het helemaal met haar eens.
Als hoogtepunt duidde de mevrouw het feit dat de ouders niet door zouden hebben gehad dat hun dochter 4 baby lijkjes had weggemoffeld met de woorden;'Ze hadden toch echt een niet-pluis gevoel moeten hebben'.
Dapper knikte ik met haar mee; Ja, ik was het helemaal met haar eens.
Wat is de prijs van Rupsje Nooitgenoeg (à 15 cm voor eigen gebruik)...
...daar heb je 2 verkoopsters en 17 minuten tijd voor nodig om achter te komen;
Fijn zo...
http://www.nu.nl/lifestyle/2295497/vrouwen-van-31-t-mooist.html
Moest ik dan wel 31 voor worden...maar ach...
Moest ik dan wel 31 voor worden...maar ach...
Jump jump!
Mijn nieuwe wasmachine is nogal overenthousiast wat centrifugeren betreft; blij hobbelt die heel de ruimte rond om vervolgens, zonder blikken of blozen, de ingang te blokkeren. Kan ik niet eens mijn eigen badkamer in en moet ik wachten tot hij zijn programma heeft afgedraaid. Doe dat lekker in je eigen tijd...
Digitaal boxje nr 2
Typte ik hieronder dus dat ik mijn digitale box naar de gallemiezen had geholpen; diezelfde dag kreeg ik van mijn provider een nieuw boxje (in verhouding tot het vorige onding is dit eentje van het kaliber 'Ajaboeboe').
Met een temperatuur van zeker rond de 36 graden in huis, probeerde ik het geval aan te sluiten (ik moest en zou die avond mes scherpe voetballertjes op mijn scherm zien). Op mijn voorhoofd 3 cm zweet en met loensende ogen, frotte ik de batterijen in de afstandsbediening en drukte ik op 'on'. Ik dacht eerst dat het door de hitte kwam, maar het beeld ging in dunne streepjes diagonaal over mijn scherm. "HET ZAL TOCH NIET HE!"; en boos ramde ik het klantennummer in op mijn telefoonnummer. Alsof ze het er om doen daar bij de klantenservice krijg je dan het volgende horen; "Om u zo goed mogelijk van dienst te zijn, vragen wij u, om na de piep, duidelijk uw straatnaam zonder nummer in te spreken". Zit je in een leeg huis knetter hard en zwaar articulerend een aantal keer je eigen straatnaam op te noemen. Dat de buren geen 112 belden verbaasde me hooglijk.
Zodra ik eindelijk iemand aan de lijn kreeg begon ik meteen met mijn relaas:"JA! Ik heb de stekker erin gedaan en JAA ik weet wat een coaxkabel is en JA de batterijen zitten in de afstandsbediening maar dat FOKKING ding doet nog steeds niet wat tie doen moet!". Uit frustratie duwde ik het boxje naar achteren en het beeld werd plots prachtig scherp (waarschijnlijk duwde ik in mijn woede de scart kabel er wat beter in).
De klantenservice meneer aan de andere kant lepelde ondanks mijn uitspatting gewoon zijn lijstje op zoals hij dat geleerd had tijdens zijn klantenservice cursus, terwijl ik verschrikt woorden zocht om mijn blunder recht te zetten.
"Ach...u bent van de televisie? Och, dan ben ik waarschijnlijk verkeerd door verbonden...ik moet ehh..afdeling internet hebben...Goedemiddag!" *piep*
Ja zeg...zat al genoeg voor lul zo zwetend enkel in mijn onderbroek tussen de kabels, plastic en lege dozen voor de tv dacht ik zo.
Met een temperatuur van zeker rond de 36 graden in huis, probeerde ik het geval aan te sluiten (ik moest en zou die avond mes scherpe voetballertjes op mijn scherm zien). Op mijn voorhoofd 3 cm zweet en met loensende ogen, frotte ik de batterijen in de afstandsbediening en drukte ik op 'on'. Ik dacht eerst dat het door de hitte kwam, maar het beeld ging in dunne streepjes diagonaal over mijn scherm. "HET ZAL TOCH NIET HE!"; en boos ramde ik het klantennummer in op mijn telefoonnummer. Alsof ze het er om doen daar bij de klantenservice krijg je dan het volgende horen; "Om u zo goed mogelijk van dienst te zijn, vragen wij u, om na de piep, duidelijk uw straatnaam zonder nummer in te spreken". Zit je in een leeg huis knetter hard en zwaar articulerend een aantal keer je eigen straatnaam op te noemen. Dat de buren geen 112 belden verbaasde me hooglijk.
Zodra ik eindelijk iemand aan de lijn kreeg begon ik meteen met mijn relaas:"JA! Ik heb de stekker erin gedaan en JAA ik weet wat een coaxkabel is en JA de batterijen zitten in de afstandsbediening maar dat FOKKING ding doet nog steeds niet wat tie doen moet!". Uit frustratie duwde ik het boxje naar achteren en het beeld werd plots prachtig scherp (waarschijnlijk duwde ik in mijn woede de scart kabel er wat beter in).
De klantenservice meneer aan de andere kant lepelde ondanks mijn uitspatting gewoon zijn lijstje op zoals hij dat geleerd had tijdens zijn klantenservice cursus, terwijl ik verschrikt woorden zocht om mijn blunder recht te zetten.
"Ach...u bent van de televisie? Och, dan ben ik waarschijnlijk verkeerd door verbonden...ik moet ehh..afdeling internet hebben...Goedemiddag!" *piep*
Ja zeg...zat al genoeg voor lul zo zwetend enkel in mijn onderbroek tussen de kabels, plastic en lege dozen voor de tv dacht ik zo.
Wat leuk om te horen
Aangezien mijn digitale tv box het wel welletjes vond nadat ik de stekker er voor de 37ste keer in- en uit getrokken had (het beeld bleef steeds hangen..altijd op spannende momenten als 'oeh yeah ze gaan eindelijk zoenen!' *plop*...beeld vast...en nooit tijdens een suffe Robijntje lente bloesem reclame), was ik genoodzaakt televisie te kijken via de kabel.
Wat een armoe.
Naast dat ik nu steeds de old school gids erbij moet pakken om te kijken naar welk program ik nou eigenlijk zit te staren (kost energie, want ik moet uit liggende positie) heb ik ook bagger beeld (althans, ik zie het verschil alleen goed bij MTV, maar ik betaal me blauw aan die digitale shit dus 'klootjes volk tv' staat gelijk aan BAGGER!).
Een derde irritatie punt werd pijnlijk duidelijk tijdens de voetbal wedstrijd Spanje-Honduras. (Voetbal interesseert me normaliter werkelijk geen moer, maar zodra je wat langer blijft hangen heeft het hetzelfde effect als Bob Ross of de programma's die, meestal rond het middag uur, producten verkopen die je, na gebruik, altijd gemakkelijk onder je bed kan schuiven; gebiologeerd blijf je kijken).
Mijn bovenbuurman had duidelijk nog niet zijn digitale tv naar de goden geholpen, want zijn sportcommentator kwam met wat vertraging na de mijne. (De knul mag trouwens wel eens met Willeke Alberti op stap, want zijn volume staat standaard bij elke daad die hij doet op standje 'is dat nou nodig?').
Dit echo effect leek nog het meest op de situatie op de achterbank van de auto van de familie Zwier op de route soleil 25 jaar geleden;
"Het was buitenspel! Dat ziet toch ie-de-reeheen!!"
*1 seconde later met iets verdraaide stem*: "Het was buitenspel! Dat ziet toch ie-de-reeheen!!"
Alleen was er nu geen moeder Zwier die haar hand achter haar stoel bracht, een stukje kinder been vel pakte en even omdraaide om de situatie tot verdere escalatie te stoppen.
Wat een armoe.
Naast dat ik nu steeds de old school gids erbij moet pakken om te kijken naar welk program ik nou eigenlijk zit te staren (kost energie, want ik moet uit liggende positie) heb ik ook bagger beeld (althans, ik zie het verschil alleen goed bij MTV, maar ik betaal me blauw aan die digitale shit dus 'klootjes volk tv' staat gelijk aan BAGGER!).
Een derde irritatie punt werd pijnlijk duidelijk tijdens de voetbal wedstrijd Spanje-Honduras. (Voetbal interesseert me normaliter werkelijk geen moer, maar zodra je wat langer blijft hangen heeft het hetzelfde effect als Bob Ross of de programma's die, meestal rond het middag uur, producten verkopen die je, na gebruik, altijd gemakkelijk onder je bed kan schuiven; gebiologeerd blijf je kijken).
Mijn bovenbuurman had duidelijk nog niet zijn digitale tv naar de goden geholpen, want zijn sportcommentator kwam met wat vertraging na de mijne. (De knul mag trouwens wel eens met Willeke Alberti op stap, want zijn volume staat standaard bij elke daad die hij doet op standje 'is dat nou nodig?').
Dit echo effect leek nog het meest op de situatie op de achterbank van de auto van de familie Zwier op de route soleil 25 jaar geleden;
"Het was buitenspel! Dat ziet toch ie-de-reeheen!!"
*1 seconde later met iets verdraaide stem*: "Het was buitenspel! Dat ziet toch ie-de-reeheen!!"
Alleen was er nu geen moeder Zwier die haar hand achter haar stoel bracht, een stukje kinder been vel pakte en even omdraaide om de situatie tot verdere escalatie te stoppen.
Op wolk 9 met hoogtevrees?
In mijn straat had iemand blommetjes overgegeven.
(Of desbetreffende had gewoon gekotst en er was bloesem ingewaaid...Maar ik vond mijn eerste ingeving een stuk romantischer).
(Of desbetreffende had gewoon gekotst en er was bloesem ingewaaid...Maar ik vond mijn eerste ingeving een stuk romantischer).
Vanessa, eat your heart out...
Gisteravond kreeg ik een shuttle tegen m'n lip.
In de sporthal wel te verstaan. Waar gewerkt wordt vallen spaanders mensen, dus het risico zat erin.
Alleen femmez krijgt een spaander recht in dr smoel...dat dan weer wel.
De schade viel op zich mee. Een seconde na de mep hoopte ik stiekem op liters bloed of minstens een tand door de lip; al was het maar voor de spectacu. Maar er was niks te zien. Een licht rooie lip. En dan nog alleen als je heel goed keek.
Maar 's nachts, toen ik na een plas even in de spiegel keek, zag ik dat de lip was gezwollen tot porno formaat. En tot mijn schrik moest ik bekennen dat het toch wel iets had.
Nu denk ik dat ik me voortaan voor elke afspraakje flink in mijn gezicht laat meppen door iemand met een goed richtingsgevoel. Succes gegarandeerd!
Dus meiden; naast de lipgloss, eyeliners en mascara, altijd even een shuttletje in je handtas voor je van huis gaat. Tis maar een kleinigheidje, maar echt onmisbaar voor elke stoot.
In de sporthal wel te verstaan. Waar gewerkt wordt vallen spaanders mensen, dus het risico zat erin.
Alleen femmez krijgt een spaander recht in dr smoel...dat dan weer wel.
De schade viel op zich mee. Een seconde na de mep hoopte ik stiekem op liters bloed of minstens een tand door de lip; al was het maar voor de spectacu. Maar er was niks te zien. Een licht rooie lip. En dan nog alleen als je heel goed keek.
Maar 's nachts, toen ik na een plas even in de spiegel keek, zag ik dat de lip was gezwollen tot porno formaat. En tot mijn schrik moest ik bekennen dat het toch wel iets had.
Nu denk ik dat ik me voortaan voor elke afspraakje flink in mijn gezicht laat meppen door iemand met een goed richtingsgevoel. Succes gegarandeerd!
Dus meiden; naast de lipgloss, eyeliners en mascara, altijd even een shuttletje in je handtas voor je van huis gaat. Tis maar een kleinigheidje, maar echt onmisbaar voor elke stoot.
Op een mooie pinksterdag
De hele middag had ik al op het balkon gezeten op mijn Blokker stoel waarvan ik nog steeds spijt heb dat ik er niet een tweede bij heb gekocht. Ik kon er toentertijd maar eentje dragen (in de winkel even uitgetest door met de stoel tussen de 'keuken artikelen' heen en weer te lopen) en daarnaast vond ik het al gênant genoeg om met één stoel over het Zuidplein te zeulen. Op een camping kijkt niemand er van op, maar in een overdekt winkelcentrum voel je je toch een vreemde eend in bijt met een appeltjes groene tuinameublement onder je arm.
Daar op mijn balkonnetje kweekte ik en passant 2 knal rooie kijk-mij-genieten-van-mijn-vrije-dag armen terwijl ik me door een dik boek over cocaïne in de 1ste wereld oorlog werkte. Kortom: genieten.
Na 3 hoofdstukken over knetter stoned in de landgraven zwoegen kreeg ik behoorlijke dorst, dus op de tast (je ziet binnen geen steek meer als je uren naar witte bladzijdes zit te staren) trok ik een fles water uit mijn koelkast en liep er weer mee terug naar mijn buitenverblijf.
Wat schept mijn verbazing! Had een dikke vlieg mijn plek in genomen! Pontificaal zat hij daar! Met z'n zonnebril op!
Kijk en toen baalde ik dat ik dus niet 2 van die groene stoeltjes had gekocht. Had ik er fijn naast kunnen gaan zitten. En met hem kunnen discussiëren over de dubbelhartige rol die een Nederlands bedrijf met medeweten van de overheid speelde in de oorlogsgeschiedenis. Hadden we er een flesje wijn bij gehaald. En als de zon achter de appartementen wegzakte keken wij elkaar zwoel in de ogen. Want je leert elkaar natuurlijk wel kennen als je het over zulke niet-triviale onderwerpen hebt. Nou moest ik binnen wachten tot die vlieg mijn boek uit had. En zat ik binnen met een Libelle.
Daar op mijn balkonnetje kweekte ik en passant 2 knal rooie kijk-mij-genieten-van-mijn-vrije-dag armen terwijl ik me door een dik boek over cocaïne in de 1ste wereld oorlog werkte. Kortom: genieten.
Na 3 hoofdstukken over knetter stoned in de landgraven zwoegen kreeg ik behoorlijke dorst, dus op de tast (je ziet binnen geen steek meer als je uren naar witte bladzijdes zit te staren) trok ik een fles water uit mijn koelkast en liep er weer mee terug naar mijn buitenverblijf.
Wat schept mijn verbazing! Had een dikke vlieg mijn plek in genomen! Pontificaal zat hij daar! Met z'n zonnebril op!
Kijk en toen baalde ik dat ik dus niet 2 van die groene stoeltjes had gekocht. Had ik er fijn naast kunnen gaan zitten. En met hem kunnen discussiëren over de dubbelhartige rol die een Nederlands bedrijf met medeweten van de overheid speelde in de oorlogsgeschiedenis. Hadden we er een flesje wijn bij gehaald. En als de zon achter de appartementen wegzakte keken wij elkaar zwoel in de ogen. Want je leert elkaar natuurlijk wel kennen als je het over zulke niet-triviale onderwerpen hebt. Nou moest ik binnen wachten tot die vlieg mijn boek uit had. En zat ik binnen met een Libelle.
Wat tijd voor jezelf, dat helpt je de dag door
Moest 2 dagen verplicht thuis blijven van mijn baas (althans, ik was niet geschorst omdat ik 3 rollen plakband had gejat of iets dergelijks, maar 't was allemaal onder het mom;'Hemelvaart en 'extra-vrije-dag-uit-je-eigen-zak'). Nou hoor je mij hier niet over klagen, maar ik had dus werkelijk geen R E E T te doen. En dat ik liet ik me dan ook lekker aanleunen. Ik lendigde me dan ook 2 dagen héérlijk lam. Ik hing uren op de bank met een afstandsbediening in mijn ene hand en een zak large (de teleurstelling was groot dat dit niet de snoepjes zelf betrof) m&m's in de andere. Uit baldadigheid had ik zelfs mijn veters niet gestrikt.
Zo'n houding waarvan mijn moeder zou zeggen; 'Ga 's wat doen...'
Zo kwam ik al zappend langs het opnieuw in leven geroepen 'Koffietijd'. Ik haakte in op het moment dat een model stond te koken (kanttekening; ik hoorde later dat het een model betrof aangezien ze het boek 'Kokkerellen met modellen' stond te promoten. Uren en uren brainstormen zijn waarschijnlijk vooraf gegaan om een met een dergelijke titel op de proppen te komen).
Loretta Schrijver, die ik normaal best hoog heb zitten maar toch echt niet het oudbollige en tikje foute gehalte van Mireille behaald die dit programma toch groot heeft gemaakt, begon mij enigszins lichtelijk te irriteren toen ze het model wees op het feit dat de tonijn die ze net tussen de aardappelschijfjes wilde laten glijden, met uitsterven werd bedreigt. Quinty, op haar beurt, had duidelijk de kernwoorden 'gezellig' en 'betrokken' op haar kaartje in haar hand staan want of de hond van Loret (zij mag 'Loret' zeggen) nou een dikke drol midden op tafel zou draaien of het decor zou in de fik vliegen omdat het model de tonijn van de zenuwen flambeerde; Quinty reageert standaard met; 'Nou, helemaal leuk...Toch?'
Bij de retorische vraag; 'Hou je van lekker eten?' hield ik het voor gezien en keek ik nog een half uur naar de herhaling van 'Catherine voor de Verandering'. Heerlijk jaren '90 onbenulligheid. Het bestaat nog. Zalig...
Zo'n houding waarvan mijn moeder zou zeggen; 'Ga 's wat doen...'
Zo kwam ik al zappend langs het opnieuw in leven geroepen 'Koffietijd'. Ik haakte in op het moment dat een model stond te koken (kanttekening; ik hoorde later dat het een model betrof aangezien ze het boek 'Kokkerellen met modellen' stond te promoten. Uren en uren brainstormen zijn waarschijnlijk vooraf gegaan om een met een dergelijke titel op de proppen te komen).
Loretta Schrijver, die ik normaal best hoog heb zitten maar toch echt niet het oudbollige en tikje foute gehalte van Mireille behaald die dit programma toch groot heeft gemaakt, begon mij enigszins lichtelijk te irriteren toen ze het model wees op het feit dat de tonijn die ze net tussen de aardappelschijfjes wilde laten glijden, met uitsterven werd bedreigt. Quinty, op haar beurt, had duidelijk de kernwoorden 'gezellig' en 'betrokken' op haar kaartje in haar hand staan want of de hond van Loret (zij mag 'Loret' zeggen) nou een dikke drol midden op tafel zou draaien of het decor zou in de fik vliegen omdat het model de tonijn van de zenuwen flambeerde; Quinty reageert standaard met; 'Nou, helemaal leuk...Toch?'
Bij de retorische vraag; 'Hou je van lekker eten?' hield ik het voor gezien en keek ik nog een half uur naar de herhaling van 'Catherine voor de Verandering'. Heerlijk jaren '90 onbenulligheid. Het bestaat nog. Zalig...
Piep
Ik hoorde de hele avond al een piep. En dat kwam niet door de tv, want als ik op 'mute' drukte (met de afstandsbediening), hoorde ik de piep nog steeds.
Het gepiep hield wel op toen ik de koelkast open deed (helaas nog zonder afstandbediening) voor een kleine versnapering. Dus ik dacht;' de koelkast piept'. Maar dat was het ook niet, want toen ik, met de koelkast deur open, de kamer weer in de liep (ik hou wel van experimenteren), hoorde ik de piep weer!
Even overwoog ik nog even om de hele avond voor de open koelkast door te brengen, maar ik hou niet van lauwe cola. En ook kon ik de tv vanaf daar niet zien. Ging ik bekant bijna zelf nog zitten piepen.
Helemaal 't end zoek.
Dus ik heb het geluid van de tv maar een stuk harder gezet. Op standje 21.
Met mijn afstandbediening inderdaad.
Fok de buren. Living on the edge.
En vanmorgen was het weg!
Hulde!
Hieperdepiep!
Het gepiep hield wel op toen ik de koelkast open deed (helaas nog zonder afstandbediening) voor een kleine versnapering. Dus ik dacht;' de koelkast piept'. Maar dat was het ook niet, want toen ik, met de koelkast deur open, de kamer weer in de liep (ik hou wel van experimenteren), hoorde ik de piep weer!
Even overwoog ik nog even om de hele avond voor de open koelkast door te brengen, maar ik hou niet van lauwe cola. En ook kon ik de tv vanaf daar niet zien. Ging ik bekant bijna zelf nog zitten piepen.
Helemaal 't end zoek.
Dus ik heb het geluid van de tv maar een stuk harder gezet. Op standje 21.
Met mijn afstandbediening inderdaad.
Fok de buren. Living on the edge.
En vanmorgen was het weg!
Hulde!
Hieperdepiep!
Confrontatie
R.: "Kun jij, in nauw overleg met J., deze opdracht even aangrijpen?"
J.: "Ja, poppekontje..."
R.: "In welke context moet ik dit zien?" *
*Dit stukje is mede tot stand gekomen met medewerking van collega's van ondergetekende. Met dank aan de collega's R., J. en R.
Uit veiligheids- en privacyoverwegingen zijn de namen van deze collega's onherkenbaar gemaakt.
J.: "Ja, poppekontje..."
R.: "In welke context moet ik dit zien?" *
*Dit stukje is mede tot stand gekomen met medewerking van collega's van ondergetekende. Met dank aan de collega's R., J. en R.
Uit veiligheids- en privacyoverwegingen zijn de namen van deze collega's onherkenbaar gemaakt.
zwiepzwieppiepzwiep...
Verzoek aan vrouwen met te dikke dijen die vanmorgen een ribbroek uit de kast hebben getrokken en vervolgens flink de pas erin zetten; wilt u in mijn bijzijn óf uw broek uit trekken óf stil blijven staan*?
Het geluid wat u produceert is werkelijk ondraaglijk irritant.
*of allebei
Het geluid wat u produceert is werkelijk ondraaglijk irritant.
*of allebei
1ste Lomo kiekjes...
Vandaag heeft de Hema mijn eerste Lomo foto's ontwikkeld.
De helft bleek mislukt of veel te donker dat ik er zelf ook geen vis, dan wel mens in kon herkennen. Waarschijnlijk is het net als met pannenkoeken bakken; de eerste mislukt altijd.
Dus 'we' gaan dapper door. Zit alweer een vers rolletje in den Lomo en mijn Stormtrooper wilde best model staan voor een tweede ronde prentjes.
Dit zijn wat kiekjes die wel beeld hadden. Dat geeft hoop.
De helft bleek mislukt of veel te donker dat ik er zelf ook geen vis, dan wel mens in kon herkennen. Waarschijnlijk is het net als met pannenkoeken bakken; de eerste mislukt altijd.
Dus 'we' gaan dapper door. Zit alweer een vers rolletje in den Lomo en mijn Stormtrooper wilde best model staan voor een tweede ronde prentjes.
Dit zijn wat kiekjes die wel beeld hadden. Dat geeft hoop.
Distortion effect
Oja, en ik heb een Lomo gekocht...
Kan niet wachten wat er uit komt zetten...
Ik hoop op foto's. Leuke.
Zodra ze er zijn, zet ik ze hierop.
Stukje cliffhanger zeg maar.
Nu moet ik me ook aan de regels houden.
Maar regel 6 kan ik niet. Al helemaal niet als ze daarna met regel 10 aan komen zetten. Eentje uit de categorie van; "denk niet aan een pantoffeldiertje met Uggs aan"...Geen idee hoe zo'n beest eruit ziet*, maar ineens kan ik aan niks anders denken dan een pantoffeldiertje met afgrijselijke sloffen aan!
* Ach. Wat schattig. Vooral Rik. (Rechts onderin of even naar volgende pagina). Maar die heeft meer last van platjes...
Ik wijk af.
Kan niet wachten wat er uit komt zetten...
Ik hoop op foto's. Leuke.
Zodra ze er zijn, zet ik ze hierop.
Stukje cliffhanger zeg maar.
Nu moet ik me ook aan de regels houden.
Maar regel 6 kan ik niet. Al helemaal niet als ze daarna met regel 10 aan komen zetten. Eentje uit de categorie van; "denk niet aan een pantoffeldiertje met Uggs aan"...Geen idee hoe zo'n beest eruit ziet*, maar ineens kan ik aan niks anders denken dan een pantoffeldiertje met afgrijselijke sloffen aan!
* Ach. Wat schattig. Vooral Rik. (Rechts onderin of even naar volgende pagina). Maar die heeft meer last van platjes...
Ik wijk af.
Geruisloos doorschuiven
Vanmorgen stond ik in de metro me te ergeren aan het feit dat ik niet kon zitten en ineens bekroop me het gevoel dat er iets raars aan de hand was. We waren al een paar haltes verder en ik ontdekte ineens dat het heel erg stil was. Terwijl het schompes druk was in dat gevaarte! Iedereen staarde voor zich uit, las een gratis krantje of zat interessant te touchscreenen met zijn mobieltje. Alsof we ons in de wachtruimte van een dokter waanden. Goed, je hoorde de elektronische mevrouw wel. ( Haar vorige generatie kon ik trouwens veel beter waarderen...heerlijk met dat lichtelijk Rotterdamse accent verveeld voor zich uit articulerend met die vreemde pauzes ertussen; "Station Wilhelminaplein. Let op...dit perron loopt...schuin. Station Wilhelminaplein". Waarschijnlijk hoorde ze zelf, na al 16 keer heen en weer te zijn gereisd die dag, niet eens meer wat ze zelf zei...dat verklaard waarschijnlijk die automatische ondertoon...)
Maar verder geen geluid dus. Ja, dat van de metro zelf natuurlijk. Anders was ik wel uitgestapt. Ga me natuurlijk niet in een volle metro persen die stilstaat. Wil een end meegaan met kudde gedrag maar er zijn grenzen.
Maar stilte dus. Geen geluid. Nada. Noppes.
Ik moest gewoon mijn Ipod uitzetten om het te horen.
Bizar.
En dat was 't.
Maar verder geen geluid dus. Ja, dat van de metro zelf natuurlijk. Anders was ik wel uitgestapt. Ga me natuurlijk niet in een volle metro persen die stilstaat. Wil een end meegaan met kudde gedrag maar er zijn grenzen.
Maar stilte dus. Geen geluid. Nada. Noppes.
Ik moest gewoon mijn Ipod uitzetten om het te horen.
Bizar.
En dat was 't.
dolly dot... ... .. .. . ..
Ik tik vandaagg een beejte gek omdat ik uurtj e geleden een knoop aan m'n jas heb probeeren te naaien, maar toen prikete ik im mijn duimp en toen zaten er ineens allemaal rode stipjes op de kraag dus toen ben ik maar verder geasgaan met stippelen..en nu heb ik een roode stippeljas,, wat lichtjes in mijn vinger en een pleister om mijn hoofd...
Vraag aan de jonge (gefrustreerde) moeder
Krijg jij, zo vlak na de geboorte van uw wolk, naast de 'Blije doos' een vrijbrief thuis waarin staat;
"Mocht u, in de openbare ruimte dan wel winkels en/of bedrijven, een tegemoet komend mede mens die (1) van het vrouwelijke geslacht is, (2) kinderloos en eventueel duidelijk zichtbaar single ogend, (3) vrij bewegend zonder enige rem en tevens (4) wellicht de boodschappen in één enkele (rug)tas dragend persoon (hierna te noemen subject A) tegen komen dan staat u geheel vrij om u weg geheel te vervolgen in één rechte lijn alsmede subject A hiermee te hinderen/dwingen een scherpe bocht te maken en wellicht te overrijden/-lopen met uw object te noemen kinderwagen en/of kinder(en), eventueel ten koste van laatst genoemde.
U bent niet (herhaal) niet verplicht om subject A enig excuses te maken".
"Mocht u, in de openbare ruimte dan wel winkels en/of bedrijven, een tegemoet komend mede mens die (1) van het vrouwelijke geslacht is, (2) kinderloos en eventueel duidelijk zichtbaar single ogend, (3) vrij bewegend zonder enige rem en tevens (4) wellicht de boodschappen in één enkele (rug)tas dragend persoon (hierna te noemen subject A) tegen komen dan staat u geheel vrij om u weg geheel te vervolgen in één rechte lijn alsmede subject A hiermee te hinderen/dwingen een scherpe bocht te maken en wellicht te overrijden/-lopen met uw object te noemen kinderwagen en/of kinder(en), eventueel ten koste van laatst genoemde.
U bent niet (herhaal) niet verplicht om subject A enig excuses te maken".
Witte bollen
Ik rekende mijn broodjes af en las ondertussen op het borst kaartje van de kassière dat ze 'Denies' heette. Nou is daar op zich niks mis mee natuurlijk, maar toch vroeg ik mij af of dat nou ook zo op haar geboortekaartje zou hebben gestaan. Of heet ze eigenlijk gewoon 'Denise' en heeft ze er zelf, lekker gek, 'Denies' van gemaakt? Of heeft haar leidinggevende behoorlijke dyslexie?
Terwijl ik zo stond te mijmeren begon ik, zonder dat ik het zelf goed en wel door had, zachtjes 'Oh Denie doo-be-do I'm in love with you' te zingen terwijl ik zo naar haar borst zat te staren.
Denies zelf vond het allemaal niet zo aangenaam meer en vroeg zelfs niet meer naar mijn bonuskaart.
"Blondies Denies was een jongen dus wat klopt er niet aan dit verhaal!"; mompelde ik gepikeerd terwijl ik mijn kadetten uit haar handen griste.
Terwijl ik zo stond te mijmeren begon ik, zonder dat ik het zelf goed en wel door had, zachtjes 'Oh Denie doo-be-do I'm in love with you' te zingen terwijl ik zo naar haar borst zat te staren.
Denies zelf vond het allemaal niet zo aangenaam meer en vroeg zelfs niet meer naar mijn bonuskaart.
"Blondies Denies was een jongen dus wat klopt er niet aan dit verhaal!"; mompelde ik gepikeerd terwijl ik mijn kadetten uit haar handen griste.
1 Kopje koffie
Ik had iets te vieren, maar er was zo snel niemand in de buurt om deze vreugde luister bij te zetten. Dus besloot ik alleen in een eettentje te gaan zitten. Om daar blij in mijn eentje om me heen te gaan zitten kijken.
Aangezien je uiteindelijk toch iets moet bestellen, koos ik met een groots gebaar voor een cappuccino. Na een paar minuten kwam de serveerster terug met een mok van formaat HUGE. Mijn hele vuist kon erin! (Nou kan ik me geen situatie voorstellen waarin ik mijn vuist in een lege mok zou willen duwen, maar ik kan zo gauw geen andere vergelijking verzinnen). Ze zette deze container voor mij neer met een blik van;'Ja meid, dat is nogal een plons hè, dat krijg jij nóóit op'.
HA! En daar had ze aan mij een slechte! O YES dat ik dat op kreeg! Dapper werkte ik me door de schuimkraag heen en al snel had ik ook de helft van het bruine goedje al op. Zelfvoldaan keek ik op en merkte direct dat ik een beetje dubbel zag. Mijn gedachtes en ook mijn motoriek gingen vanaf dat punt ineens ietwat ongecontroleerd.
"Suiker moest er nog in de koffie! Suik'r! SKRRrr" Op tafel stond een schoteltje suikerklontjes met feestelijk wat hart snoepjes vanwege aankomend valentijn (O Hell). Ik roerde 2 hartjes door mijn koffie en besloot nog een broodje tonijn te bestellen. "Ik hd nog nniniks gegeten. Dat zOU 't zijn". Broodjes heette daar 'bagels' en werden opgeleukt met idioot veel sla soorten bij het al enorme hoeveelheid basis materiaal. Ik slachtte zowat dit alles en met een trillende hand werkte ik het geheel naar binnen. De tonijn spetterde over het hele tafeltje heen en ook de koffie vond klotstend zijn weg over het randje van de mok.
Maar hulde! Oja! Na een tijdje was de koffie echt op! Met gepaste trots rekende ik af om vervolgens alsof ik op een lolo bal stond, stuiterend richting toiletten mijn weg te vervolgen. Aldaar deed ik shake-end op de bril een plas, waste ik met tikken waar menig Gilles de la Tourette patiënt nog een puntje aan kan zuigen mijn handen en tolde ik de toilet mevrouw, zonder de betalen en zonder pardon omver, richting roltrap waar ik nog tevergeefs schuddend mijn broeksriem probeerde vast te maken en stuiterde verder richting uitgang.
Kortom; ik denk ik niet dat ik ooit nog bij de Donner durf te eten.
p.s. U ziet aan de tijd van schrijven; hetklote spul doet nog steeds zijn werk.
Aangezien je uiteindelijk toch iets moet bestellen, koos ik met een groots gebaar voor een cappuccino. Na een paar minuten kwam de serveerster terug met een mok van formaat HUGE. Mijn hele vuist kon erin! (Nou kan ik me geen situatie voorstellen waarin ik mijn vuist in een lege mok zou willen duwen, maar ik kan zo gauw geen andere vergelijking verzinnen). Ze zette deze container voor mij neer met een blik van;'Ja meid, dat is nogal een plons hè, dat krijg jij nóóit op'.
HA! En daar had ze aan mij een slechte! O YES dat ik dat op kreeg! Dapper werkte ik me door de schuimkraag heen en al snel had ik ook de helft van het bruine goedje al op. Zelfvoldaan keek ik op en merkte direct dat ik een beetje dubbel zag. Mijn gedachtes en ook mijn motoriek gingen vanaf dat punt ineens ietwat ongecontroleerd.
"Suiker moest er nog in de koffie! Suik'r! SKRRrr" Op tafel stond een schoteltje suikerklontjes met feestelijk wat hart snoepjes vanwege aankomend valentijn (O Hell). Ik roerde 2 hartjes door mijn koffie en besloot nog een broodje tonijn te bestellen. "Ik hd nog nniniks gegeten. Dat zOU 't zijn". Broodjes heette daar 'bagels' en werden opgeleukt met idioot veel sla soorten bij het al enorme hoeveelheid basis materiaal. Ik slachtte zowat dit alles en met een trillende hand werkte ik het geheel naar binnen. De tonijn spetterde over het hele tafeltje heen en ook de koffie vond klotstend zijn weg over het randje van de mok.
Maar hulde! Oja! Na een tijdje was de koffie echt op! Met gepaste trots rekende ik af om vervolgens alsof ik op een lolo bal stond, stuiterend richting toiletten mijn weg te vervolgen. Aldaar deed ik shake-end op de bril een plas, waste ik met tikken waar menig Gilles de la Tourette patiënt nog een puntje aan kan zuigen mijn handen en tolde ik de toilet mevrouw, zonder de betalen en zonder pardon omver, richting roltrap waar ik nog tevergeefs schuddend mijn broeksriem probeerde vast te maken en stuiterde verder richting uitgang.
Kortom; ik denk ik niet dat ik ooit nog bij de Donner durf te eten.
p.s. U ziet aan de tijd van schrijven; het
Photobombing
Aangezien ik niet graag op foto's sta hou ik een archiefje bij waarop ik steeds net niet goed in beeld ben (mensen in mijn vrindenlijst; check m'n hyves pagina...of deze ene hieronder);
Nog best een gedoe want je hoeft maar even een zwak moment te hebben en 'hup', daar sta je weer met je ogen dicht/raar haar/arm-lijkt-wel-uit-de-kom/loensend/dan wel neigend naar debiel op de kiek.
Andere mensen gaan dit probleem alles behalve uit weg. Die zoeken het juist op. Dit kan ik alleen maar toejuichen;
http://www.uniquescoop.com/2010/01/guide-to-photobombing.html
Nog best een gedoe want je hoeft maar even een zwak moment te hebben en 'hup', daar sta je weer met je ogen dicht/raar haar/arm-lijkt-wel-uit-de-kom/loensend/dan wel neigend naar debiel op de kiek.
Andere mensen gaan dit probleem alles behalve uit weg. Die zoeken het juist op. Dit kan ik alleen maar toejuichen;
http://www.uniquescoop.com/2010/01/guide-to-photobombing.html
"Fijne dag nog verder mevrouw!"
Vanmorgen stonden er vanaf half acht 2 mannen in mijn keuken de oude cv ketel van de muur de slopen. Deze moest plaats maken voor een kleiner nieuwer en beter exemplaar. Met dikke wallen onder mijn ogen keek ik gelaten vanaf mijn bank toe hoe stukken muur en ander ondefinieerbare troep verspreid werden door de rest van mijn huis, hoe er afgrijselijke bruine tegels tevoorschijn kwamen die het nieuwe cv-tje niet meer kan bedekken, hoe mijn keukenvloer blank kwam te staan en hoe maten 46 daar gewoon in bleven soppen, hoe er 2 peuken bleven liggen op mijn balkon, hoe er zwarte vinger-, maar ook complete handafdrukken werden achtergelaten op de naast gelegen witte muur, hoe ik consequent werd aangesproken met 'mevrouw', hoe een man met een overall van 15 jaar zweet- en werkvuil op mijn bed ging liggen alsmede bij de ontluchter van de radiator te komen en hoe er een streep stront werd achtergelaten in mijn wc pot.
Maar, moet gezegd, het huis is nu wel lekker warm.
Alsof ik bij mijn oma op bezoek ben.
En de blaren staan op mijn rug na één douche beurt.
Top.
In één woord.
Maar, moet gezegd, het huis is nu wel lekker warm.
Alsof ik bij mijn oma op bezoek ben.
En de blaren staan op mijn rug na één douche beurt.
Top.
In één woord.
"Bel ons als zodra u een sterretje ziet"
"Sterretjes kunnen bij temperatuursverschillen doorscheuren. Dus maak online een afspraak en we injecteren onze (huppeldepup) hars".
Ooooké.
Een copywriter met een goed gevoel voor analogie me dunkt.
Ooooké.
Een copywriter met een goed gevoel voor analogie me dunkt.
IJskonijn
Vanmorgen, toen ik uit mijn auto stapte, zag ik allemaal verschillende afdrukken in de sneeuw. (Nou is het net of ik niet lijk uitgepraat over sneeuw met al die sneeuw stukjes, maar mensen laten we wel wezen; dat is wat de klok slaat tegenwoordig, dus koning winter laat mij geen andere keus). Zo zag ik de klassieke schoen afdruk; zo eentje met een duidelijke aparte hak. En kleine mini mens schoen afdrukjes. En zelf liet ik allemaal retro Adidas logotjes achter. Maar er waren ook dieren afdrukjes. Van een vogel. En van een hond. En ook van een konijntje. Die was uitgegleden. Want je zag allemaal poot afdrukjes achter mekander met in ene een uithaal met daarna een donzig uitziende konijnen kont afdruk in den sneeuw.
Dus nou loopt er in Rotterdam een konijn met blaasontsteking rond.
Zielderig niet.
Dus nou loopt er in Rotterdam een konijn met blaasontsteking rond.
Zielderig niet.
Broodje gezond
Voor mij stond een man zweterig keuzes te maken tussen de vele vragen die de dame achter de balie op hem afvuurde; "Wilt u een heel of een half broodje? Moet tie in de oven? Kaas erbij?" Bij elke vraag keek hij paniekerig om zich heen en één keer leek hij mij te willen aanklampen; "Wel of GEEN paprika?"
Bijna was hij klaar. Hij hoefde alleen nog maar cola te tappen. Op dat zelfde moment was ik aan de beurt. Maar ik hoefde weinig te zeggen. Ik kom daar zo vaak (eerst vanwege het aangename personeel en tegenwoordig kan ik de broodjes ook nog wel waarderen) dat ik alleen maar instemmend hoefde te knikken. Terwijl ik betaalde hoorde ik een 'ojee' gevolgd door een diepe zucht naast mij. Al het prik wilde in één keer uit het bekertje en met een gebogen hoofd keek hij mij verlegen aan. Alsof hij verwachtte dat ik hem een enorm pak slaag zou geven. Dus ik knikte maar vriendelijk, zocht een tafeltje en keek bij welk persoon de meneer zou aanschuiven. Ik verwachtte een kenau van een vrouw die hem met gekruiste armen zou zitten opwachten. Maar het was een vriendelijk ogende dame. In een rolstoel. Met een warme muts op.
Na een paar happen hoorde ik haar tevreden zeggen; "Lekker..." De man liet zijn schouders zakken en keek trots de winkel rond.
En ik schaamde mij een beetje.
Bijna was hij klaar. Hij hoefde alleen nog maar cola te tappen. Op dat zelfde moment was ik aan de beurt. Maar ik hoefde weinig te zeggen. Ik kom daar zo vaak (eerst vanwege het aangename personeel en tegenwoordig kan ik de broodjes ook nog wel waarderen) dat ik alleen maar instemmend hoefde te knikken. Terwijl ik betaalde hoorde ik een 'ojee' gevolgd door een diepe zucht naast mij. Al het prik wilde in één keer uit het bekertje en met een gebogen hoofd keek hij mij verlegen aan. Alsof hij verwachtte dat ik hem een enorm pak slaag zou geven. Dus ik knikte maar vriendelijk, zocht een tafeltje en keek bij welk persoon de meneer zou aanschuiven. Ik verwachtte een kenau van een vrouw die hem met gekruiste armen zou zitten opwachten. Maar het was een vriendelijk ogende dame. In een rolstoel. Met een warme muts op.
Na een paar happen hoorde ik haar tevreden zeggen; "Lekker..." De man liet zijn schouders zakken en keek trots de winkel rond.
En ik schaamde mij een beetje.
*
Je zal er maar zo prachtig uitzien en op het schurfterige kale achterhoofd van een bejaarde vallen...*
*Echt gezien!
Abonneren op:
Posts (Atom)