Voor mij stond een man zweterig keuzes te maken tussen de vele vragen die de dame achter de balie op hem afvuurde; "Wilt u een heel of een half broodje? Moet tie in de oven? Kaas erbij?" Bij elke vraag keek hij paniekerig om zich heen en één keer leek hij mij te willen aanklampen; "Wel of GEEN paprika?"
Bijna was hij klaar. Hij hoefde alleen nog maar cola te tappen. Op dat zelfde moment was ik aan de beurt. Maar ik hoefde weinig te zeggen. Ik kom daar zo vaak (eerst vanwege het aangename personeel en tegenwoordig kan ik de broodjes ook nog wel waarderen) dat ik alleen maar instemmend hoefde te knikken. Terwijl ik betaalde hoorde ik een 'ojee' gevolgd door een diepe zucht naast mij. Al het prik wilde in één keer uit het bekertje en met een gebogen hoofd keek hij mij verlegen aan. Alsof hij verwachtte dat ik hem een enorm pak slaag zou geven. Dus ik knikte maar vriendelijk, zocht een tafeltje en keek bij welk persoon de meneer zou aanschuiven. Ik verwachtte een kenau van een vrouw die hem met gekruiste armen zou zitten opwachten. Maar het was een vriendelijk ogende dame. In een rolstoel. Met een warme muts op.
Na een paar happen hoorde ik haar tevreden zeggen; "Lekker..." De man liet zijn schouders zakken en keek trots de winkel rond.
En ik schaamde mij een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten