Op een mooie pinksterdag

De hele middag had ik al op het balkon gezeten op mijn Blokker stoel waarvan ik nog steeds spijt heb dat ik er niet een tweede bij heb gekocht. Ik kon er toentertijd maar eentje dragen (in de winkel even uitgetest door met de stoel tussen de 'keuken artikelen' heen en weer te lopen) en daarnaast vond ik het al gênant genoeg om met één stoel over het Zuidplein te zeulen. Op een camping kijkt niemand er van op, maar in een overdekt winkelcentrum voel je je toch een vreemde eend in bijt met een appeltjes groene tuinameublement onder je arm.

Daar op mijn balkonnetje kweekte ik en passant 2 knal rooie kijk-mij-genieten-van-mijn-vrije-dag armen terwijl ik me door een dik boek over cocaïne in de 1ste wereld oorlog werkte. Kortom: genieten.
Na 3 hoofdstukken over knetter stoned in de landgraven zwoegen kreeg ik behoorlijke dorst, dus op de tast (je ziet binnen geen steek meer als je uren naar witte bladzijdes zit te staren) trok ik een fles water uit mijn koelkast en liep er weer mee terug naar mijn buitenverblijf.
Wat schept mijn verbazing! Had een dikke vlieg mijn plek in genomen! Pontificaal zat hij daar! Met z'n zonnebril op!

Kijk en toen baalde ik dat ik dus niet 2 van die groene stoeltjes had gekocht. Had ik er fijn naast kunnen gaan zitten. En met hem kunnen discussiëren over de dubbelhartige rol die een Nederlands bedrijf met medeweten van de overheid speelde in de oorlogsgeschiedenis. Hadden we er een flesje wijn bij gehaald. En als de zon achter de appartementen wegzakte keken wij elkaar zwoel in de ogen. Want je leert elkaar natuurlijk wel kennen als je het over zulke niet-triviale onderwerpen hebt. Nou moest ik binnen wachten tot die vlieg mijn boek uit had. En zat ik binnen met een Libelle.

Wat tijd voor jezelf, dat helpt je de dag door

Moest 2 dagen verplicht thuis blijven van mijn baas (althans, ik was niet geschorst omdat ik 3 rollen plakband had gejat of iets dergelijks, maar 't was allemaal onder het mom;'Hemelvaart en 'extra-vrije-dag-uit-je-eigen-zak'). Nou hoor je mij hier niet over klagen, maar ik had dus werkelijk geen R E E T te doen. En dat ik liet ik me dan ook lekker aanleunen. Ik lendigde me dan ook 2 dagen héérlijk lam. Ik hing uren op de bank met een afstandsbediening in mijn ene hand en een zak large (de teleurstelling was groot dat dit niet de snoepjes zelf betrof) m&m's in de andere. Uit baldadigheid had ik zelfs mijn veters niet gestrikt.
Zo'n houding waarvan mijn moeder zou zeggen; 'Ga 's wat doen...'
Zo kwam ik al zappend langs het opnieuw in leven geroepen 'Koffietijd'. Ik haakte in op het moment dat een model stond te koken (kanttekening; ik hoorde later dat het een model betrof aangezien ze het boek 'Kokkerellen met modellen' stond te promoten. Uren en uren brainstormen zijn waarschijnlijk vooraf gegaan om een met een dergelijke titel op de proppen te komen).
Loretta Schrijver, die ik normaal best hoog heb zitten maar toch echt niet het oudbollige en tikje foute gehalte van Mireille behaald die dit programma toch groot heeft gemaakt, begon mij enigszins lichtelijk te irriteren toen ze het model wees op het feit dat de tonijn die ze net tussen de aardappelschijfjes wilde laten glijden, met uitsterven werd bedreigt. Quinty, op haar beurt, had duidelijk de kernwoorden 'gezellig' en 'betrokken' op haar kaartje in haar hand staan want of de hond van Loret (zij mag 'Loret' zeggen) nou een dikke drol midden op tafel zou draaien of het decor zou in de fik vliegen omdat het model de tonijn van de zenuwen flambeerde; Quinty reageert standaard met; 'Nou, helemaal leuk...Toch?'
Bij de retorische vraag; 'Hou je van lekker eten?' hield ik het voor gezien en keek ik nog een half uur naar de herhaling van 'Catherine voor de Verandering'. Heerlijk jaren '90 onbenulligheid. Het bestaat nog. Zalig...