"Ze komen tussen 9 en 12": had de plannings mevrouw gezegd.
Nou, om kwart over 12 waren er nog geen mannetjes te zien die mijn thermostaat kraan uit zijn lijden kon verlossen. Het ding had bijna 10 jaar dienst gedaan en ontplofte zowat van de opgehoopte kalk (althans, zo zag ik het voor me...).
Uit verveling bleef ik maar, met de armen over elkaar, mijn straat in turen, wachtend op de komst van een busje met een fout mijn-neefje-kan-ook-leuk-uit-de-voeten-op-een-computer logo.
Na 3 kwartier dwong mijn blaas toch om vanachter het raam te verdwijnen en ja hoor...wat een timing, de telefoon. Met de broek nog halverwege nam ik op: "Met uw loodgieter... (dat klonk al zo heerlijk huiselijk en dorps...direct zag ik het tuinpad van mijn vader voor me met een schillenboer en wellicht ook wat flessen melk voor de deur), woont u op nummer 5?" Prompt begon ik te twijfelen, terwijl ik toch al een redelijke tijd een paar huizen verderop woon.
10 Minuten later stonden 2 hummende en nogal naar oud zweet riekende mannen, knus in mijn inieminie badkamer. Na een half uur was het gepiept: "Zo mevrouw, u kunt weer douchen".
Even schoot het door m'n hoofd om de 2 zelf een fijne douchebeurt aan te bieden. Maar een huiselijke sfeer kent ook zijn grenzen.
