Zo af en toe moesten mijn broer en ik vroeger onze tanden poetsen met wat mijn ouders noemden 'Vim'. Het was een blauw poeder waar je tandenborstel in doopte en de eerste aanrakingen met dat poeder tegen je tanden gaf altijd kippenvel; het was nog te ruw om goed mee te poetsen. Maar daarna ging het toch gewoon schuimen en poetste je je tandvlees aan gort om het spul enige waardigheid mee te geven.
Terwijl ik me verwonderde over het feit dat het kauwgompje in mijn mond precies diezelfde smaak had als dat 'Vim' van vroeger, zakte er een meisje naast me in de stoel met een diepvriestaart.
Bovenop legde ze een Iphone.
Wonderlijke combinatie vond ik het.
We moesten nog minstens een half uur wachten tot de trein vertrok vanuit Den Haag centraal. Eenmaal op station Holland Spoor stapte ze weer uit met taart en al.
Het hele stuk naar Rotterdam centraal kauwde in venijnig op mijn kauwgompje; dat stukje van centraal naar Holland Spoor had ze toch makkelijk kunnen lopen? En waarom, als je toch centen zat hebt voor een Iphone, een diepvries taart kopen? Schaf dan een behoorlijke taart aan. Niet zo'n gore slagroom taart. En als ze op de plek van bestemming zou komen, was dat ding helemaal niet meer te vreten. Wel ontdooid. Dat wel. Maar doe het dan nog minstens in een tas of iets! Ga je toch niet voor lul lopen met een diepvries taart. En wie gaat er nou nog om 11 uur 's avonds aan de taart?
Thuis poetste ik mijn tanden met Paradontax. Ik hoop dat niemand het in zijn hersens haalt om daar ooit een kauwgom van te maken.
